म अनामिका ,
एक कुमारी आमा
जिउँदै जलेकी ,म एकल आमा
जिम्मेवारीले थिचेर , पुगेकी म
परदेशी आफ्नो ,अस्मिता लुटिदा
विवश भई, स्वदेश फर्किएकी म
कोही आफ्नो नभएपनिआमा छिन्
भन्दै अन्तिम आस, लिएर हिँडेकी म
पहिलो कदम टेक्दा , जन्मघरमा
स्नेहले हृदय प्रफुल्लित, भएको थियो
तर अलिक, म फुलेको देखि
बा आमाको मुटु ,डराएको थियो
अस्पतालमा झन् डाक्टरले
दिएको खुसीको खबरले बाबा
आमाको मनमा जहर भारी दियो
प्रेमको त्यो कुण्डमा घृणा भरि दियो ।
अनि उठ्यो प्रश्न म माथि
लाग्यो दाग नारी अस्मिता माथि
आफैलाई दोष दिउँत कसरी दिउँ
न कुनै पुरुष सामु म ,झुकेकी थिए
न प्रमिल जिवनमा नै ,डुबेकी थिए
बताऊँ त कस्कसलाई बताऊँ
आफू निर्दोष भएको खबर
सुनाउँ त कस्कसलाई सुनाउँ
पीडित मनको दुःखमय खबर
त्यही माथि समाजको डरले
बाआमालाई म छोरी भन्न पनि
लाज लाग्न थाल्यो
एक छोरी भएर बाआमाको लागि
अविशाप भएर बाँच्नु भन्दा
बरु मर्न सजिलो लाग्यो ।
सायद एक छोरी मात्र भएकी भए
घाँटीमा पासो लगाउन समय लाग्दैनथ्यो
नाबालक छोरीलाई अनाथ जीवन
दिन यो मनले मन्दैनथ्यो ।
तर मेरी छोरीले बाबाको नाम
सोधिन भने
आमा बाबा कहाँ जान्छु भन्दै
जिद्धी गर्न थालिन् भने
भन्ने त्रासमा र समाजले उसलाई
पक्कै नराम्रो भन्छ भन्ने आसमा
एक रात मातृत्व गुमाएर,छोरीको
भविष्य राम्रो हातमा परोस् भन्ने
आसै आशमा
समाज सामु सिर झुकाएर , छोरीलाई
एक इनार नजिक छाड्न म बाध्य भए
छोरीलाई एक उज्वल भविष्य दिन नपाउँदा
मैले एक असल आमा हुनुको
पद पनि गुमाए ।
भोलि पल्ट पत्रिकाको हरेक पानामा
छोरीको निहौरो मुहार देखे
मन अचानक अतासिन पुग्यो
छोरी भोकाएकी होली भन्ने लाग्यो
ममताले निथ्रुक्क भिजेकी म
दौडँदै छोरी कहाँ पुगी
अंकमाल गर्न मन लाग्यो
तर समाज दराल बनेको थियो ।
आरती नेपाल
कक्षा १२, ख्वप मा.वि.
